ساعت فلش

سال‌ها مي‌گذرد:

و من از پنجره‌ي بيداري كوچه‌هاي ياد، تو را مي‌نگرم، مي‌پويم

و چنان آرامم كه كسي فكر نكرد زير خاكستر آرامش من چه هياهويي هست.

عاشقي هم درديست! و من از لحظه‌ي ديدار تو مي‌دانستم كه به اين درد شبي خواهم مرد.

من براي سال‌ها مي‌نويسم:

سال‌ها بعد كه چشمان تو عاشق ديگري مي‌شوند.

افسوس كه قصه‌هاي مادربزرگ درست بود هميشه يكي بود يكي نبود.

دوستم دارد يا .....

دوستم دارد يا .....؟
رز زيباييست پس دوستم دارد
ندارد چون هيچ وقت برايم رز نخريد
پر پرش مي‌كنم رز را
دوست دارد مرا
دوست ندارد مرا
دوست دارد مرا
ندارد اگر نه رهايم نمي‌كرد
دارد چون نوبت گلبرگ دوست دارد! است
ندارد اگر نه رهايم نمي‌كرد
دارد اگر نداشت به سراغم نمي‌آمد
ندارد چون از ابتدا قصدش رفتن بود
دارد اگر قصد رفتن داشت چرا از ابتدا آمد؟
ندارد خودت خوب مي‌داني
دارد چون جوابم را ندادي
ندارد، آمد كه بسوزاند دلت را!
دارد اگر نداشت چكار به دلم داشت؟
ندارد، دل سوزاندن عادتش بود!
دارد چون نوبت گلبرگ دوست دارد، است
ندارد، نوبتي هم باشد دوستت ندارد
دارد، چون دل به دل راه دارد
ندارد، خودت را گول نزن، دل هم به دل راه ندارد
دارد .....
ندارد .....
دارد .....
ندارد .....
چه داشته باشد چه نداشته باشد مهم نيست
به هر حال من دوستش دارم

مرغ سحر ناله سركن، داغ مرا تازه تر كن

ز آه شرربار اين قفس را بَرشِكَنُ و زير و زِبَر كن

بلبل پَر بسته ز كنج قفس درآ، نغمهٔ آزادي نوع بشر سُرا

وَز نفسي عرصهٔ اين خاك توده را پر شرر كن

ظلم ظالم، جور صياد آشيانم داده بر باد

اي خدا، اي فـلك، اي طبيعت، شام تاريك ما را سحر كن

نوبهار است، گل به بار است، ابر چشمم، ژاله‌بار است

اين قفس، چون دلم، تنگ و تار است

شعله فكن در قفس اي آه آتشين

دست طبيعت گل عمر مرا مچين

جانب عاشق نِگَه‌ اي تازه گل از اين، بيشتر كن

مرغ بيدل شرح هجران مختصر، مختصر كن

عمر حقيقت به سر شد، عهد و وفا بي اثر شد

ناله عاشق، ناز معشوق، هر دو دروغ و بي ثمر شد

راستي و مهر و محبت فسانه شد

قول و شرافت همگي از ميانه شد

از پي دزدي، وطن و دين بهانه شد

ديده تر كن!

جور مالك، ظلم ارباب، زارع از غم گشته بي تاب

ساغر اغنيا پر مي‌ناب، جام ما پر ز خون جگر شد

اي دل تنگ ناله سر كن، از مساوات صرف نظر كن

ساقي گلچهره بده آب آتشين، پردهٔ دلكش بزن اي يار دلنشين

ناله بر آر از قفس اي بلبل حزين

كز غم تو، سينه من، پر شرر شد، پر شرر شد

!نه تو مي ماني

!نه من

!و نه اندوه

و نه هيچ يك از مردم اين آبادي 

به جباب نگران لب اين رود قسم 

و به كوتاهي آن لحظه شادي كه گذشت

غصه هم خواهد رفت

....آنچناني كه فقط خاطره اي خواهد ماند

گندم به مزرعه سفر مي كند

باران سوار قطار به مقصد زمين است

آسمان در دل خود ميزبان ستاره هاست

....و

طبيعت غرق شادي و آرامش است

لبخند مي زند هر روز، بر چهره هاي عبوس آدم ها

آدم هاي گيركرده در هبوط لحظه هاي ناب

و فراموشي زمان زنگ زده حسرت هاي ديروز

آدمي سخت مشغول كوبيدن درهاي سكوت است

و ريسمان هيجان هاي نا خواسته را چنان مي بافد كه گريزي ندارد

آهاي آدم!

....امشب تنها يك لحظه به چشمك ستاره لبخند بزن و بدان

تو تنها نيستي

اگه گوشه و كنار دلت 

حرفي            

ماجرايي       

و كلامي هست    

كه داره اذيتت مي كنه                   

كه دوست داري بيان كني         

اما به هزار و يك اما 

نمي توني بگي 

اينجا

حالا 

بگو

نذار جمع شن