ساعت فلش

من؛ پرنده اي هستم كه بي دانه ام!

به پروانه و گنجشك و كالغ و درخت فكر مي كنم. به خيلي چيزهاي ديگر فكر مي كنم. به موجودات اطرافم نگاهي مي-اندازم و هزاران سوال به ذهنم هجوم مياره. اينكه چرا كرم ابريشم از همون ابتدا مي دونه كه هدفش چيه و چه كار بايد بكنه؟ اينكه چرا گنجشك ها از صبح تا شب دغدغه نان ندارند و طبيعت از قبل رزقشون را آماده كرده يا يك جايي گذاشته تا پيدا كنند؟ اصال كالغ مي فهمد حق بيمه و بيكاري چيه؟ چرا درخت ها نبايد نگران زندگي باشند و هر روز با هزار تا استرس رو به رو بشن؟ االن كه فكرشو مي كنم مي بينم ما آدم ها عجب زندگي عجيبي داريم. مثل كرم ابريشم هم نيستيم كه تكليفمون با زندگي مشخص باشه. خيلي هامون تا سن پيري هم نمي دونيم بايد چي كار كنيم؟! يا اگر يك راهي را انتخاب مي كنيم، اينقدر راه نرفته وجود دارد كه به شك مي افتيم درست انتخاب كرديم يا نه؟!سخت تر از كار كردن و كارفرما و همكارهاي فضول و زيرآب زن، اينه كه همه ما منتظريم يك چيزي مسير زندگيمون را عوض كنه و از اين وضعيت در بياييم. يك چيزي به اسم شانس كه در خونه همه ما رو نميزنه. يا كساني كه با رابطه و نسبت فاميلي به جاهاي خيلي خوب رسيدند را مثال مي زنيم تا دلمون خنك بشه و سر خودمون گول بماليم كه اگه موفق نشديم شانسش را نداشتيم. اصال مي دونين چيه؟ همه ما خسته ايم. حتي از فكر كردن درباره وضعيتمون هم خسته ايم. چيزي بايد وجود داشته باشه به اسم انگيزه...! نبايد به آينده شك كنم. به دنبال انگيزه هاي خوب مي گردم تا كمر همت ببندم. تصور لحظه هاي خوب و موفقيت آميز آميخته با شادي دروني من قشنگ تر از اين حرفاست كه به بيكاري درخت و آرامش گنجشك فكر كنم. من آدمم، انگيزه دارم و انتخاب مي كنم خوشبختي را. قدم هايم را بي حساب و كتاب بر نمي دارم كه به ديوارهاي سخت برخورد كنم و نا اميد بشم. تالش مي كنم و مي گردم تا خوشبختي را پيدا كنم. شايد حق با اون فيلسوف باشه كه مي گفت: ”خداوند دانه را در النه پرنده نمي اندازد. بلكه اين پرنده است كه بايد دانه اش را پيدا كند“

تك سكانس

آزاده حسين شاهي