ساعت فلش

غصه هايت كه ريخت،

تو هم همه را فراموش كن

دلت را بتكان

اشتباه هايت وقتي افتاد روي زمين

بگذار همانجا بماند

فقط از لا بلاي اشتباه هايت،

يك تجربه را بيرون بكش

قاب كن و بزن به ديوار دلت ...

دلت را محكم تر اگر بتكاني

تمام كينه هايت هم مي ريزد

و تمام آن غم هاي بزرگ

و همه حسرت ها و آرزوهايت ...

باز هم محكم تر از قبل بتكان

تا اين بار همه آن عشق هاي بچگانه هم بيافتد!

حالا آرام تر، آرام تر بتكان
تا خاطره هايت نيافتد

تلخ يا شيرين، چه تفاوت مي كند؟
خاطره، خاطره است
بايد باشد، بايد بماند ...

كافي است؟

نه، هنوز دلت خاك دارد
يك تكان ديگر بس است

تكاندي؟

دلت را ببين

چقدر تميز شد... دلت سبك شد؟

حالا اين دل جاي "او"ست

دعوتش كن

اين دل مال "او"ست...

همه چيز ريخت از دلت،

همه چيز افتاد و حالا

و حالا تو ماندي و يك دل

يك دل و يك قاب تجربه

يك قاب تجربه و مشتي خاطره

مشتي خاطره و يك "او"...

خانه تكاني دلت مبارك.....

اندكي مستانه تر زير باران ها بمان.
ابر را بوسيده ام تا بوسه بارانت كنم.

منم آن شاعر تواب كه در آخر عمر

روي قله ي پر از قافيه ها

و تو مسجدي پر از خاطره ها

گاهي سجده و گاهي يه نيم نگاه

و بدنبال پر از حساي خوب

با لغاتي كه نشان دهد يادي به اوست

بنويسم شعري نو رو چكنويس

تا خدا گويد : تو اي بنده من

تو در اين جاي قدمگاه

فقط از ما بنويس

( تنظيم: داريوش دوسراني )

شعري از خاقاني ، شاعري از قرن ششم